ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 2019: 13 ΜΑΡΤΙΟΥ

1848, Αυστρία

Το κύμα επαναστάσεων που συγκλονίζει τις ευρωπαϊκές μοναρχίες το 1848 δεν αφήνει ανεπηρέαστο ούτε τον μεγαλύτερο ίσως υποστηρικτή του παλαιού καθεστώτος και τον πιο συντηρητικό ίσως πολιτικό για μια τουλάχιστον 30ετία, τον Μέτερνιχ. Έτσι, κατόπιν εξέγερσης των κατοίκων της Βιέννης, ο κραταιός μέχρι τότε υπουργός Εξωτερικών θα διαφύγει στην Αγγλία.

1920, Γερμανία

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης βίωνε την αμφισβήτηση στο εσωτερικό ήδη από τα πρώτα χρόνια ύπαρξής της. Η καθεστωτική αλλαγή που αυτή συνεπαγόταν, με την κατάλυση του αυτοκρατορικού Ράιχ, σε συνδυασμό με ορισμένες προβλέψεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών (στη συγκεκριμένη περίπτωση τις σχετικές με τον περιορισμό του στρατού και τη διάλυση κάποιων τμημάτων του) δεν έγιναν αποδεκτές από υπερσυντηρητικές πολιτικό-στρατιωτικές ομάδες.

Σε αυτό το πλαίσιο και με αφορμή την κυβερνητική απόφαση για αποστράτευση δύο ταξιαρχιών των ακροδεξιών Freikorps (των παραστρατιωτικών σωμάτων που δρούσαν με σκοπό την κατάπνιξη των αριστερών κινημάτων σε πλήθος γερμανικών πόλεων), ο πολιτικός Βόλφγκανγκ Καπ και ο στρατιωτικός Βάλτερ Φον Λούτβιτς προχωρούν σε πραξικόπημα, με σκοπό την επαναφορά της μοναρχίας. Οι μοναρχικοί καταλαμβάνουν το Βερολίνο και η νόμιμη κυβέρνηση φεύγει για το γερμανικό νότο, απ’ όπου και θα αναλάβει δράση για την αντιμετώπιση του πραξικοπήματος.

Η κυβέρνηση στόχευσε στον ουσιαστικό στραγγαλισμό της οικονομικής ζωής του πραξικοπήματος, γι’αυτό και το κυβερνόν Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, χρησιμοποιώντας και αναφορές στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, καλεί όλους τους εργαζόμενους σε γενική απεργία. Ο λαός του Βερολίνου θα υπακούσει και τα συνδικάτα θα ενωθούν, παρ’ όλες τις διαφορές που υπήρχαν σε ιδεολογικό επίπεδο στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος. Τελικά, το πραξικόπημα διατήρησε τον έλεγχο για 4 ημέρες, με την εξουσία της νόμιμης κυβέρνησης υπό τον Φρίντριχ Έμπερτ να αποκαθίσταται.

1979, Ευρώπη

Δημιουργείται το πρώτο (λογιστικό) ευρωπαϊκό νόμισμα, το ECU ή αλλιώς η Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα. Δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε φυσική μορφή, αλλά αποτέλεσε περισσότερο έναν δείκτη έκφρασης διάφορων χρηματοοικονομικών συμβάσεων, όπως αυτές της αγοράς ομολόγων, ενώ έγινε και μέρος διεθνών συναλλαγών, λόγω της φύσης του: το ECU δεν ήταν ένα νόμισμα, αλλά ένα καλάθι όλων των νομισμάτων των κρατών-μελών, γεγονός που σήμαινε πως οι επενδύσεις δεν εξαρτώνταν από ένα και μόνο νόμισμα, κάνοντας τις πιο σταθερές. 

Φυσικά, τα εθνικά νομίσματα είχαν διαφορετική επίδραση, ένα διαφορετικό βάρος επί του ECU. Το γερμανικό μάρκο, το νόμισμα-βάση στη γηραιά ήπειρο, διατηρεί σταθερά τη μεγαλύτερη ισχύ διαμόρφωσής του σε ποσοστό που ξεπερνούσε το 31% καθ’όλη τη διάρκεια ζωής του ECU, ενώ η Ελλάδα έφτασε να διατηρεί ποσοστό μόλις 0,437% επί της λογιστικής μονάδας, ούσα η δεύτερη πιο αδύναμη στη διαμόρφωση του καλαθιού, ξεπερνώντας μόνο το Λουξεμβούργο. Η βαρύτητα αυτή ήταν επακόλουθο της σημασίας κάθε εθνικής οικονομίας σε σχέση με το ευρωπαϊκό μωσαϊκό, με κριτήρια να είναι το εθνικό μερίδιο επί του συνολικού ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, το μερίδιο του κάθε κράτους στο ενδοκοινοτικό εμπόριο και η σημασία του κάθε νομίσματος ως διεθνούς αποθεματικού.

Το ECU, το μεταβατικό στάδιο προς την υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος, υφίστατο από το 1979 ως το 1998, μέχρι που αντικαταστάθηκε από το κοινό νόμισμα, το ευρώ.

2015, Ελλάδα

Ο Προκόπης Παυλόπουλος ορκίζεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας, διαδεχόμενος στο αξίωμα αυτό τον Κάρολο Παπούλια.