ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ!

Σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο έχει εισέλθει η χώρα. Αυτό τουλάχιστον καταδεικνύουν οι δηλώσεις και κινήσεις των πολιτικών στρατοπέδων που βρίσκονται σε αναβρασμό το τελευταίο διάστημα. Πολλά τα ανοιχτά μέτωπα στο πολιτικό σκηνικό: οικονομία, Μακεδονικό, μεταναστευτικό.

Βιτρίνα της πολιτικής κατάστασης, ειδικά πριν από χρονιά εκλογών, αποτελεί πάντα η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, η οποία για φέτος διεξήχθη και ολοκληρώθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Αν κοιτάξει κανείς ένα μήνα πίσω και προσπαθήσει να κάνει έναν απολογισμό των όσων ακούστηκαν εκεί, δεν θα βρει πολλές διαφορές σε σχέση με παλαιότερες Δ.Ε.Θ. Παροχολογία από πλευράς κυβέρνησης, στην οποία η αντιπολίτευση απαντά με «ρεαλιστικά» προγράμματα ανάπτυξης και μεταρρυθμίσεων. Κατηγορίες προς τους κυβερνώντες για ψεύτικους δείκτες ανάπτυξης, πλασματικά πλεονάσματα και «μαγειρεμένα» νούμερα, ανάλογα πυρά από την κυβέρνηση προς την αντιπολίτευση για καταστροφολογία και πολιτικά παιχνίδια τακτικής εις βάρος της ανάκαμψης και της ευημερίας.

Το σκηνικό σύνηθες, χωρίς ιδιαίτερες πρωτοτυπίες. Οι θεατές, κάθε χρόνο, ίδιοι, οι πρωταγωνιστές άλλοι αλλά πάντα ίδιοι, ο λογαριασμός στον λαό και πάμε παρακάτω. 

Δύο πράγματα αλλάζουν σε αυτό το έργο κάθε χρονιά. Το ένα είναι η χρονολογία, αφού δυστυχώς ή ευτυχώς κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τον χρόνο. Το δεύτερο είναι το καυτό ζήτημα, αυτό που πρωταγωνιστεί στην επικαιρότητα. Κάθε χρόνο υπάρχει ένα θέμα που βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας και έχει την τιμητική του στη Δ.Ε.Θ., ειδικά όταν αυτή είναι προεκλογική, όπως πιθανότατα είναι η φετινή.

Το ζήτημα αυτό φέτος δεν ήταν άλλο από την ενδεχόμενη περικοπή των συντάξεων. Όπως αναμενόταν, καθησυχαστικός εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός (όσες φορές δεν κατάφερε να αποφύγει να τοποθετηθεί), υποστηρίζοντας πως δεν πρόκειται να απαιτηθεί κάτι τέτοιο από την πλευρά των δανειστών. Όπως επίσης αναμενόταν, εκ διαμέτρου αντίθετη ήταν η άποψη της αντιπολίτευσης.

Ό,τι κι αν συμβεί τελικά, το μόνο σίγουρο είναι ότι γίναμε μάρτυρες μίας ακόμη μάχης εντυπώσεων μεταξύ πολιτικών δυνάμεων που, όπως και όλες οι προηγούμενες, αναμένεται να έχει άσχημες συνέπειες για τους πολίτες. 

Φταίει η κυβέρνηση; Φταίει η Ευρώπη; Φταίει ο «Ζορμπάς» που μας πήρε και μας σήκωσε; Οι μόνοι που σίγουρα δεν φταίνε είναι οι άνθρωποι που δούλεψαν και μόχθησαν για 35 και 40 χρόνια, προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στη χώρα και τους συνανθρώπους τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή γηρατειά. 

Είναι δύσκολο να πει κανείς αν είναι χειρότερο το brain drain ή το elders drain, αν είναι χειρότερο να βλέπει νέους να κυνηγούν τα όνειρά τους μακριά από την πατρίδα ή ηλικιωμένους να ξενιτεύονται από τον τόπο που μεγάλωσαν και έχτισαν. 

Τραγικά και τα δύο, αλλά το πιο λυπηρό όλων είναι ότι φαντάζει πιο πιθανό να σταματήσει ο χρόνος να περνά παρά να σταματήσουν αυτές οι κωμικοτραγικές παραστάσεις, με άλλους πρωταγωνιστές κάθε φορά, που ορίζουν τις ζωές όλων, νέων και ηλικιωμένων, εργαζόμενων, ανέργων και συνταξιούχων. 

Κάθε παράσταση, ένα ακόμη δέντρο για να ασχοληθούμε προκειμένου να χάσουμε το δάσος. Το δάσος, όμως, θα υπάρχει όσο υπάρχουν δέντρα και οι θίασοι θα υπάρχουν και θα καθορίζουν τη μοίρα της Ελλάδας όσο υπάρχουν θεατές που πληρώνουν για να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις τους.

Κι αφού εκείνοι δεν δείχνουν διάθεση να εγκαταλείψουν τη σκηνή, θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουν οι θεατές να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους. Ας μείνει ο εκάστοτε θίασος να παίζει μόνος του και ας πληρώσει εκείνος τον λογαριασμό, όχι όμως με τα λεφτά του εισιτηρίου μας.

Ο Έλληνας οφείλει να αποκτήσει πολιτική συνείδηση και να αντιληφθεί τη δύναμη της ψήφου του. Άλλωστε, η ελληνική κρίση δεν είναι θέμα οικονομικό, αλλά βαθιά πολιτικό. Γι’ αυτό και δεν θα λυθεί με δημοσιονομικά μέτρα, αλλά με γενναίες πολιτικές αποφάσεις, πολιτών και πολιτικών. 

Οι επόμενες εκλογές, όποτε κι αν είναι αυτές, είναι η καλύτερη ευκαιρία για τον λαό να δώσει ένα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, ότι εκφραστής του δεν μπορεί να είναι πια κανένας νέος ή παλιός θίασος, αλλά κάποιος που μπορεί (και κυρίως θέλει) να αλλάξει τη χώρα, την οικονομία, τη ζωή και το μέλλον μας. 

Οι θίασοι μπορούν να συνεχίσουν το θέατρο του παραλόγου. 

Εμείς; Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε.  

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: Πάνος Αμοιρίδης
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Wikipedia