Ο,ΤΙ ΛΑΜΠΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ, ΑΛΛΑ Η ΣΙΩΠΗ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ

Η σιωπή είναι χρυσός… Ένας πολύτιμος κανόνας, τον οποίο δεν πρέπει να ξεχνά κανείς, όταν δημοσιολογεί, γιατί ο κίνδυνος να εκτεθεί, εξαπολύοντας πομφόλυγες, είναι σοβαρός. Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ημέρες από τότε που ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής πανηγύριζε για την κράτηση των 8 εμπλεκομένων στην υπόθεση της «μαφίας του χρυσού», επιδιώκοντας να προσθέσει άλλη μια ψηφίδα στο μωσαϊκό ενόψει των εκλογών, που θέλει το «νέο» να καθαρίζει την κόπρο του Αυγείου, την οποία κληροδότησε το «παλαιό».

Η υπόθεση, όμως, δεν είχε «δεθεί» άρτια. Η 4η Δεκεμβρίου ήταν η ημέρα κατά την οποία ανεδείχθησαν τα ελλείμματα της δικαιοσύνης και της αστυνομίας, προκειμένου για την εξάρθρωση του κυκλώματος. Παρά το πολύμηνο των παρακολουθήσεων και την παράδοση του σχετικού υλικού της δικογραφίας στα ΜΜΕ, κανείς δεν έλαβε υπόψιν τον κίνδυνο κατάπτωσης του κατηγορητηρίου και συγκεκριμένα της κύριας κατηγορίας για την οποία προφυλακίστηκαν οι κατηγορούμενοι, αυτή της λαθρεμπορίας.

Όλα έγιναν βιαστικά, ενώ κανείς δεν έλαβε υπόψιν τις προειδοποιήσεις της υπεράσπισης των κατηγορουμένων πως η γλώττα δεν πρέπει να προτρέχει της διανοίας (ή των ανατρεπτικών εξελίξεων). Η ανακάλυψη πως δεν μπορεί να υπάρξει λαθρεμπόριο στο εμπόριο χρυσού με την Τουρκία, εφόσον δεν υπόκειται σε φόρους, έπρεπε να γίνει κατόπιν εορτής. Ο βιαστικός εγκλεισμός πίσω από τα κάγκελα έπρεπε να συμβεί; Ήταν κάτι το αναπόφευκτο; Έπρεπε μια υπόθεση που έλαβε τέτοια προβολή και στοιχίζει εκατομμύρια ευρώ στο κράτος να αντιμετωπιστεί τοιουτοτρόπως και να φτάσουμε σε αυτό το εξευτελιστικό για τη χώρα αποτέλεσμα;

Η υπόθεση μέχρι την ώρα σύνταξης αυτού του άρθρου παραμένει θολή, με την ανακρίτρια διαφθοράς κα Μπελδέκα να έχει αποδεχθεί την ανάκληση των ενταλμάτων προσωρινής κράτησης και την Εισαγγελία Πρωτοδικών να μην έχει δώσει απάντηση. Έτσι, ο ιδιοκτήτης των ενεχυροδανειστηρίων «Ριχάρδος» οδηγήθηκε στις φυλακές Ναυπλίου, για να συνεχιστεί το δικαστικό αυτό σήριαλ πλέον στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθήνας, με τους συνηγόρους υπεράσπισης να καταθέτουν προσφυγή εναντίον της προσωρινής κράτησης των κατηγορουμένων.

Πράγματι, ο γνωστός ενεχυροδανειστής βγήκε στην αντεπίθεση. Στην προσφυγή του, καταλογίζει «σκόπιμη προχειρότητα» στις αρχές και συγκεκριμένα στο αστυνομικό τμήμα Αμαρουσίου, το οποίο «όφειλε και μπορούσε να αναζητήσει τα έγγραφα των αρμόδιων υπηρεσιών σχετικά με το θέμα της λαθρεμπορίας προκειμένου να τα συμπεριλάβει στη δικογραφία δεν το έπραξε με αποτέλεσμα αυτή την τεράστια κινητοποίηση και την ταλαιπωρία δεκάδων ανθρώπων χωρίς καν να υπάρχει αξιόποινη πράξη». Φυσικά, αναφέρει ως άδικη την προσωρινή του κράτηση, ενώ δεν παραλείπει να σημειώσει πως το Ελληνικό Δημόσιο θα ζημιωθεί, στην περίπτωση που δεν αποφυλακιστεί, καθώς δεν θα είναι σε θέση να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις του. Αυτά συμβαίνουν, όταν η Δικαιοσύνη είναι αμήχανη, όταν κρίσιμα στοιχεία της υπόθεσης παραβλέπονται, όταν, με λίγα λόγια, προσφέρεται «πάτημα» στον οποιονδήποτε, προκειμένου να πληγώσει το ήδη τρωθέν κύρος της. Ακριβώς αυτές οι ανεπάρκειες είναι που επιτρέπουν στον κύριο Ριχάρδο να εμφανίζεται ως ένας απλός επιχειρηματίας, ο οποίος έχει αδικά απωλέσει την ελευθερία του. Σε λίγο καιρό, ίσως, θα εντείνει τόσο την εικόνα της θυματοποίησής του, για να παρουσιαστεί ως ένα «σύμβολο αγώνα».   
 
Προφανώς, η μη απάντηση της Εισαγγελίας στην ανακρίτρια αγόρασε χρόνο στους υπηρέτες της Θέτιδας, ούτως ώστε να γίνει πληρέστερο το κατηγορητήριο και να μην υποχρεωθούν οι Αρχές να απελευθερώσουν ανθρώπους που αποδεδειγμένα έχουν παρανομήσει. Το πρόβλημα της προσωρινής κράτησης κατηγορουμένων πριν από την εκδίκαση ήταν (που ήταν…) υπαρκτό και σοβαρό, καθώς συχνά αποφυλακίζονται στο 18μηνο, προτού καν ξεκινήσει η εκδίκαση (είναι άλλωστε γνωστοί οι βραδύτατοι ρυθμοί απονομής της δικαιοσύνης), πλέον η αποφυλάκιση μπορεί να γίνεται και μέσα σε λίγες ημέρες, λόγω αδυναμίας σχηματισμού του κατηγορητηρίου. Να και κάτι που τώρα βλέπουμε στην προβληματική λειτουργία της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα.

Ακόμη, πάντως, και αν αποφευχθεί το φιάσκο και δεν αρθούν τα εντάλματα κράτησης, τα τραύματα της Δικαιοσύνης και της Πολιτείας είναι σοβαρά, γι’αυτό και ξεκίνησε πάλι το γνωστό στην Ελλάδα blame game, το παιχνίδι απόδοσης ευθυνών. Κυβέρνηση και δικαστική εξουσία φαίνεται να βρίσκονται και πάλι αντιμαχόμενες, στα μαχαίρια, με το μέτωπο να έχει ανοίξει εδώ και καιρό και τις κατηγορίες περί παρέμβασης της νυν κυβέρνησης στο έργο της δικαιοσύνης να εξαπολύονται τακτικά από την αντιπολίτευση. Λάδι στη φωτιά φροντίζουν να ρίχνουν και οι δυο πλευρές (εκτελεστική και δικαστική εξουσία), τόσο μέσα από δημόσιες τοποθετήσεις ένθεν κακείθεν, όσο και μέσα από αποφάσεις δικαστηρίων που δεν ήταν αρεστές στα κυβερνητικά κλιμάκια και αμφισβητήθηκαν, όπως για τις τηλεοπτικές άδειες ή για την επιστροφή των περικοπών σε συντάξεις και δώρα. Τώρα, η υπόθεση του κυρίου Ριχάρδου, που δίνει «λύση στην κρίση», επειδή «αγοράζει τα κοσμήματα σε τιμή κοσμήματος και όχι απλώς χρυσού», θα αποτελέσει άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα/διελκυστίνδα μεταξύ κυβέρνησης και δικαστηρίων.

Το πολυδαίδαλο σκάνδαλο των «Χρυσοδάκτυλων» και των εμπλεκόμενων σε μια υπόθεση που ξεκινά από τον χρυσό και τα τιμαλφή και φτάνει μέχρι την αγορά πολυτελών κατοικιών ή ακόμη-ακόμη μέχρι και κινέζικων ρούχων από χονδρεμπόρους (!) φαίνεται πως θα απασχολήσει την επικαιρότητα και το προσεχές διάστημα. Η συνέχεια του θρίλερ στις οθόνες μας…
 

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: Σπύρος Σερμπέτης-Παππάς