ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ (ΚΕΝΤΡΟ)ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΣΥΡΙΖΑ: Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το κόμμα, που αποτελεί τον συνεχιστή της παράδοσης και έκφρασης του Ευρωκομμουνισμού και του Συνασπισμού της Αροστεράς και της Προόδου, όπως κατερχόταν στην εκλογική κονίστρα στις αρχές του τρέχοντος αιώνα. Το κόμμα, που άλλαξε δομή και υπόσταση, γινόμενο ενιαίο, προκειμένου να ενισχύσει τις πιθανότητές του να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, πριν τις εκλογές του 2015, ενώ στο ενδιάμεσο των τριών εκλογικών αναμετρήσεων εκείνης της χρονιάς (τις εθνικές εκλογές, που διεξήχθησαν δις και το δημοψήφισμα) βίωσε μία διάσπαση, με τους διαφωνούντες με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου να αποχωρούν από το κόμμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Πλέον, η στροφή του προς την Κεντροαριστερά είναι ξεκάθαρη, ιδίως μετά και τον μικρό σε έκταση ανασχηματισμό. Στην κυβέρνηση, πλέον, υπάρχουν στελέχη, που διαδραμάτισαν το δικό τους ρόλο (μικρότερο ή μεγαλύτερο) στα δρώμενα του ΠΑΣΟΚ, κατά την περίοδο που είχε τα ηνία της χώρας στη διάθεσή του. Μάλιστα, αυτή η τάση δεν είναι απίθανο να ενταθεί εν όψει και των εκλογών (άλλωστε, το 2019 είναι «πολυεκλογικό» έτος), αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του τα όσα υποστηρίζονται από την Κουμουνδούρου και συγκεκριμένα από τον κύριο Μπαλάφα, αναφορικά με την θετική αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τον Γιώργο Παπανδρέου. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρόκειται για τη δεύτερη φορά που ο τελευταίος πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ (και γιος φυσικά του ιδρυτή του) θα διεκδικήσει τη λαϊκή ψήφο, μετά την αποτυχημένη πρώτη απόπειρά του να περάσει το κατώφλι του 3% και να μπει στη Βουλή, ως επικεφαλής του δικού του κόμματος, του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών (ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ.).

Ο πρωθυπουργός, που με αυτούς τους χειρισμούς επιχειρεί, σαν τον καπετάνιο, να οδηγήσει το καράβι του με ασφάλεια προς τον ελλιμενισμό του, αποσκοπεί στην άντληση ψήφων από μια δεξαμενή, που μέχρι πρόσφατα, δεν είχε επί τούτω στοχεύσει, τουλάχιστον σε δημόσια θέα. Αντίθετα, όλες οι ιδεολογικές αναφορές είχαν να κάνουν με την Αριστερά, σκέτη, χωρίς κάποιο πρόθεμα και «χωροταξικό» προσανατολισμό. Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας διεκδίκησε την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως υποψήφιος της Αριστεράς στις ευρωεκλογές του 2014, θέλησε επανειλημμένα να αποδείξει ότι συνδέεται με το παρελθόν, έλκοντας τις καταβολές του από την ΕΔΑ, επισκέφθηκε το σκοπευτήριο Καισαριανής κατά την ημέρα της πρώτης του ορκωμοσίας ως πρωθυπουργός, ενώ, φυσικά, η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ σήμαινε πως η χώρα θα πήγαινε «πρώτη φορά Αριστερά».

Ακόμη και ο μέχρι πρότινος κυβερνητικός του εταίρος, Πάνος Καμμένος, συμμετείχε στην ταυτοτική αυτή προβολή, όταν μιλούσε για συνεργασία μεταξύ δύο τελείως διαφορετικών χώρων (Αριστερά και Πατριωτική Δεξιά) μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, κάτι το οποίο συνεχίζεται και τώρα, με τον αρχηγό των ΑΝΕΛ στα κυβερνητικά έδρανα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο κύριος Καμμένος θεωρεί εαυτόν υπεύθυνο για το ότι γλίτωσε τη χώρα και το υπουργείο του από αριστερές ιδεοληψίες στελεχών του ισχυρότερου κυβερνητικού πόλου.

Αυτή όλη η αναφορά στα Αριστερά του πολιτικού φάσματος διαφαίνεται πλέον πως αμβλύνεται, γεγονός που δεν είναι αρεστό τουλάχιστον σε μερικά στελέχη του κόμματος, που αντιδρούν, μιλώντας για «ΠΑΣΟΚοποίηση». Όταν, δε, αυτά τα στελέχη είναι βουλευτές, όπως ο Γιώργος Κυρίτσης, που μίλησε για «αναβάθμιση από τη Moody’s από ΠΑΣΟΚ ΒΒ σε ΠΑΣΟΚ ΒΒ+», τότε σίγουρα πρόκειται για μια ενδοκομματική δυναμική, αντίθετη με την πορεία του κόμματος.

Οι εκλογικές αναγκαιότητες, βέβαια, είναι σημαντικές: όταν η οικονομική πολιτική της παρούσας κυβέρνησης δεν παρουσιάζει ριζικές διαφοροποιήσεις από τις προηγούμενες όσον αφορά για παράδειγμα την διαρκή επιδίωξη πρωτογενών πλεονασμάτων για άλλες τρεις δεκαετίες ή την υποχρεωτική έγκριση των θεσμών (που δεν υφίσταται) για τη νομοθέτηση των 120 δόσεων προκειμένου για την εξόφληση των οφειλών προς την Εφορία, πώς θα ξαναψηφίσει το κόμμα, κάποιος που το στήριξε, πιστεύοντας στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και θέλησε να ενισχύσει κάτι «νέο», σε αντίθεση με το «παλαιό»; Πώς θα ενισχυθεί η συσπείρωση, η οποία σύμφωνα με κάποιες δημοσκοπήσεις είναι κάτω από 50%, και θα ανακοπεί η διαφαινόμενη (μένει να αποδειχθεί στις επερχόμενες κάλπες) πτώση των ποσοστών του;

Έτσι εξηγείται η στροφή στην Κεντροαριστερά, όπου ο πρωθυπουργός μπορεί να αξιοποιήσει τα εσωτερικά προβλήματα του Κινήματος Αλλαγής και τη φυγή στελεχών, που αντιδρούν σε αυτό που κρίνουν ως μια διαρκή συμπόρευση του κόμματος με τη Νέα Δημοκρατία. Αυτές τις διαρροές επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αναδειχθεί ως το ανάχωμα στην προοπτική μιας «γαλάζιας στροφής» και ο μόνος δρόμος για την ανάσχεση της πορείας της Νέας Δημοκρατίας προς το Μέγαρο Μαξίμου. Ένα εγχείρημα που σαφώς εμπεριέχει ρίσκο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έτσι και αλλιώς η κυβερνητική του θητεία, αν χαρακτηρίζεται από κάτι, μάλλον από τη λήψη διαφόρων ρίσκων είναι…  

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: Σπύρος Σερμπέτης-Παππάς